Όταν χάνεσαι στην ρουτίνα και στην καθημερινή μάχη για επιβίωση είναι πολύ δύσκολο να μην παρασυρθείς από το ρέμα… να διαφοροποιηθείς, να σταματήσεις στην άκρη του γκρεμού και να φωνάζεις «Όχι». Όμως ποτέ δεν ξέρεις.. πίσω σου έρχονται κι άλλοι… μπορείς να βγεις από την μέση, να πας στην άκρη να σωθείς… όμως όταν έχεις συνειδητοποιήσει ποιος είσαι, δεν πας στην άκρη… κάθεσαι εκεί, στη μέση δίπλα απ’ τον γκρεμό προσπαθώντας ξεφεύγοντας να πάρεις κι άλλους μαζί σου, να τους οδηγήσεις με ασφάλεια στην ακτή. Όμως οι πραγματικοί αγωνιστές της ζωής ή αλλιώς ιδεολόγοι, ονειροπόλοι, ιδεαλιστές ποτέ δεν αρκούνται σε αυτό. Ξαναγυρίζουν στο ρέμα και κάθονται πάλι εκεί στην μέση, προσπαθώντας να βγάλουν κι άλλους έξω, γιατί κάποιος πρέπει να το κάνει.
Συνεχίζουν και το κάνουν αυτό και θα συνέχιζαν για όλη τους την ζωή, αν δεν υπήρχαν κάποιοι να υποκινούν άλλους με την προπαγάνδα τους και μαθαίνοντας τους να μισούν όποιον αγωνίζεται. Ο αγωνιστής, ή απλώς ιδεολόγος, ιδεαλιστής, ονειροπόλος γνωρίζει αυτούς τους κινδύνους βέβαια, αλλά δεν τον ενδιαφέρουν, όταν φτάνεις στο σημείο να ξαναγυρίσεις στο ρέμα, δίπλα στον καταρράκτη, προσπαθώντας να σώσεις κι άλλους, παύεις να νοιάζεσαι για την αλήθεια τους και την πραγματικότητά τους, παύει να υπάρχει το «εγώ», υπάρχει απλά ένα μεγάλο ποτάμι ανθρώπων που αν δεν κάνεις κάτι θα πέσει από εκείνον τον γκρεμό. Και βοηθάς τους άλλους και κάθε φορά που το κάνεις αισθάνεσαι υπέροχα σαν κάτι μέσα σου να σου χαμογελά… μα ξαφνικά εκεί που είσαι στο γκρεμό αισθάνεσαι κάτι… σαν ένα σπρώξιμο… από πολλούς στην πλάτη και χάνεις την ισορροπία σου και δεν πατάς πια στη γη αλλά πέφτεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι που τους έμαθαν να σε μισούν θα έκαναν τα πάντα για να σε βγάλουν από την μέση. Πέφτοντας από τον καταρράκτη ξέρεις πως δεν θα καταφέρεις να ξανανέβεις… πως μετά από αυτόν υπάρχει το απόλυτο κενό… και όμως δεν φοβάσαι… δεν χάνεις το κουράγιο σου… πέφτοντας από τον καταρράκτη αισθάνεσαι ελευθερία, λύτρωση, αγάπη. Αλήθεια, τί πιο όμορφο να πέφτεις από εκείνον το γκρεμό έχοντας βγάλει ακόμη και έναν από το ρέμα…. Τί πιο όμορφο από το να πηγαίνεις στην μάχη χαμογελαστός ξέροντας από την αρχή πως θα χάσεις….
Είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω τέσσερα άτομα.. που είχαν την δύναμη να σταθούν στο ποτάμι και να κάνουν πολλές φορές αυτές τις διαδρομές. Αυτοί μου είπαν πως αν μπορεί «ο ένας κάνει την διαφορά», σκέψου τί μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί ενωμένοι!
Μην σπρώξεις ποτέ κανέναν από τον καταρράκτη, ακόμη κι αν αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου… αντιθέτως… προσπαθήστε να τον βγάλεις στην ακτή γιατί τότε ίσως βρεις τον μεγαλύτερο σύμμαχό σου, αυτόν που θα σου δώσει το χέρι του όταν οι άλλοι σε σπρώχνουν. Μην έχεις μίσος στην καρδιά είναι πολύ κακός σύμβουλος που βγάζει τον χειρότερο εαυτό σου… να αγαπάς τον άλλο και να λυπάσε τον εχθρό σου, γιατί οι άνθρωποι που προσπαθούν απλά και μόνο να κάνουν κακό στους άλλους είναι για λύπηση.
Συνεχίζουν και το κάνουν αυτό και θα συνέχιζαν για όλη τους την ζωή, αν δεν υπήρχαν κάποιοι να υποκινούν άλλους με την προπαγάνδα τους και μαθαίνοντας τους να μισούν όποιον αγωνίζεται. Ο αγωνιστής, ή απλώς ιδεολόγος, ιδεαλιστής, ονειροπόλος γνωρίζει αυτούς τους κινδύνους βέβαια, αλλά δεν τον ενδιαφέρουν, όταν φτάνεις στο σημείο να ξαναγυρίσεις στο ρέμα, δίπλα στον καταρράκτη, προσπαθώντας να σώσεις κι άλλους, παύεις να νοιάζεσαι για την αλήθεια τους και την πραγματικότητά τους, παύει να υπάρχει το «εγώ», υπάρχει απλά ένα μεγάλο ποτάμι ανθρώπων που αν δεν κάνεις κάτι θα πέσει από εκείνον τον γκρεμό. Και βοηθάς τους άλλους και κάθε φορά που το κάνεις αισθάνεσαι υπέροχα σαν κάτι μέσα σου να σου χαμογελά… μα ξαφνικά εκεί που είσαι στο γκρεμό αισθάνεσαι κάτι… σαν ένα σπρώξιμο… από πολλούς στην πλάτη και χάνεις την ισορροπία σου και δεν πατάς πια στη γη αλλά πέφτεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι που τους έμαθαν να σε μισούν θα έκαναν τα πάντα για να σε βγάλουν από την μέση. Πέφτοντας από τον καταρράκτη ξέρεις πως δεν θα καταφέρεις να ξανανέβεις… πως μετά από αυτόν υπάρχει το απόλυτο κενό… και όμως δεν φοβάσαι… δεν χάνεις το κουράγιο σου… πέφτοντας από τον καταρράκτη αισθάνεσαι ελευθερία, λύτρωση, αγάπη. Αλήθεια, τί πιο όμορφο να πέφτεις από εκείνον το γκρεμό έχοντας βγάλει ακόμη και έναν από το ρέμα…. Τί πιο όμορφο από το να πηγαίνεις στην μάχη χαμογελαστός ξέροντας από την αρχή πως θα χάσεις….
Είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω τέσσερα άτομα.. που είχαν την δύναμη να σταθούν στο ποτάμι και να κάνουν πολλές φορές αυτές τις διαδρομές. Αυτοί μου είπαν πως αν μπορεί «ο ένας κάνει την διαφορά», σκέψου τί μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί ενωμένοι!
Μην σπρώξεις ποτέ κανέναν από τον καταρράκτη, ακόμη κι αν αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου… αντιθέτως… προσπαθήστε να τον βγάλεις στην ακτή γιατί τότε ίσως βρεις τον μεγαλύτερο σύμμαχό σου, αυτόν που θα σου δώσει το χέρι του όταν οι άλλοι σε σπρώχνουν. Μην έχεις μίσος στην καρδιά είναι πολύ κακός σύμβουλος που βγάζει τον χειρότερο εαυτό σου… να αγαπάς τον άλλο και να λυπάσε τον εχθρό σου, γιατί οι άνθρωποι που προσπαθούν απλά και μόνο να κάνουν κακό στους άλλους είναι για λύπηση.
Αφιερωμένο σε αυτά τα τέσσερα άτομα =) Να είστε καλά =)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου